Denis Diderot – „Kubuś Fatalista i jego pan” – Wyd. Siedmioróg
„Kubuś Fatalista i jego pan” autorstwa Denisa Diderot’a to książka, na którą tak naprawdę składa się jeden wielki dialog. Bohaterowie? Jak w tytule- Kubuś oraz jego pan. Dokąd zmierzają? A któż to wie. Jak się spotkali? Zupełnym przypadkiem, jak wszyscy. Skąd przybyli? Z niewiadomo -kąd.
Nie było na świecie większego gawędziarza niż nakreślony piórem Denisa Diderot’a służący. Jego milczący pan w tej filozoficznej powieści odgrywa raczej rolę słuchającego niż mówiącego. Dominującym motywem powieści, jest zdanie: „wszystko co nas spotyka zapisane jest w gwiazdach”, a człowiek nie ma wpływu na swoje życie.
Dialog prowadzony między głównymi bohaterami jest skomplikowaną i niejasną w odbiorze formą, choć chyba właśnie te niejasności i zawiłości sprawiają, że dzieło to jest tak bardzo interesujące i wciągające. Diderot nie pomija w tej długiej rozmowie sługi i pana, kwestii damsko- męskich. Kubuś i jego podboje poruszane są w całej książce. Bohater wraz z rozwojem akcji coraz więcej opisuje swoich doświadczeń związanych z inicjacją seksualną. Rozmawiają oni o tematach trudnych, takich, jak wpływ seksualizacji na późniejsze dorosłe życie.
Jest to powieść sprośna, łamiąca wszelkie reguły i prowadząca polemikę z czytelnikiem. Diderot stworzył dzieło filozoficzne, trudne dla niewytrawnego czytelnika. Akcja powieści jest niespójna, nieznośny narrator, który bawi sie czytelnikiem, momentami bardzo monotonna, przez co wymagająca bardzo dużego samozaparcia, aby przebrnąć ją do końca. Całość odwdzięcza się na końcu konkluzją, że mimo iż książka powstała niecałe 300 lat temu, wciąż jest aktualna i świeża. Zawsze na czasie i wpisująca się w kanony teraźniejszości.
Książka przeznaczona jest dla osób wytrwałych, które lubią zmagać się z autorem, polemizować z bohaterami. Wiek? Raczej nie jest to powieść, która trafi do młodych osób.
Za największy plus powieści uznaję jej sarkastyczność i ironizujący ton narratora, dzięki temu całość wyróżnia się na tle innych powieści filozoficznych co skutkuje długimi rozmyślaniami o tej książce.
Litery dosyć małe, 213 stron i miękka oprawa formatu zeszytowego sprawiają, że całość wygląda przyjemnie i lekko. Okładka to fragment obrazu George’a Stubbsa.
Moja ocena: 7/10
