Jarosław Sokołowski, Artur Górski – „Masa o kobietach polskiej mafii”

Masa to najbardziej znany gangster w Polsce. Pochodzi z mafii pruszkowskiej i po objęciu programem świadka koronnego zaczął opowiadać o swoim dawnym życiu. Dzięki tym opowieściom udało się zamknąć pewną część dawnego półświatka. Oprócz tego powstał zbiór rozmów Artura Górskiego z „Masą” na temat działania i życia mafiosów, którego pierwsza część poświęcona jest kobietom. W tym tomie możemy przeczytać w jaki sposób można było zostać Miss Polski, jaką rolę odgrywały partnerki w życiu gangsterów, oraz jak przestępcy obchodzili się z otaczającymi ich kobietami.

Po przeczytaniu tego tomu byłem zawiedziony. Nie byłem zawiedziony treścią książki, lecz tym co opowiadał Sokołowski. Wizerunek kobiet, które miały kontakty z mafiosami wyłaniał się straszny. Wracając do samej książki, to jest ona łatwa w odbiorze, czyta się ją jak opowiadanie, a pytania Górskiego do Sokołowskiego są trafne. Często pytanie, które zadawał dziennikarz było dokładnie tym pytaniem, które sam bym zadał. Dzięki temu można poczuć się jakby samemu prowadziło się rozmowę z byłym mafiosą.

Książkę polecam wszystkim tym którzy żyli na przełomie lat 80-tych i 90-tych ubiegłego stulecia i pamiętają czasy w których mafia pruszkowska prowadziła swoje interesy. Książkę polecam również „młodym dorosłym” którzy chcieliby się dowiedzieć w jakich warunkach byli zmuszeni żyć ich rodzice oraz jak szerokie były macki mafii, które sięgały praktycznie wszędzie. Na pewno tytuł nie nadaje się dla młodzieży, z powodu dużej wulgarności i opisów stosunków damsko-męskich, które przez młodszego czytelnika mogą niepotrzebnie stać się głównym wątkiem, a przez to cała książka być źle zrozumiana.

Jedyne co można zarzucić książce to fakt, że nie ma przedstawionej wersji wydarzeń innych gangsterów. Jednak uważam, że nie jest to warte uwagi, w końcu świadkiem koronnym może zostać jedynie osoba która jest gotowa opowiedzieć ze szczegółami prawdziwą wersję wydarzeń. Nie raz usuwano „koronę” ludziom których historie nie miały odzwierciedlenia w rzeczywistości.

Okładka pierwszej części serii przedstawia Jarosława Sokołowskiego siedzącego na ławce. Jest wyrazista i dobrze charakteryzuje o czym jest. Sokołowski jest otwarty na rozmowę, opowiada jakby siedział wraz z czytelnikiem na ławce, lecz nie widać jego twarzy, co dodaje powagi całej opowieści.

W książce znajdziemy wiele archiwalnych zdjęć na których widzimy osoby i sytuacje o których jest mowa w tekście. Tom ten ma niecałe 250 stron jest napisany standardową czcionką, więc wygodnie się go czyta.

Moja ocena: 7.5/10