Katarzyna Droga – „Pokolenia. Powrót do domu” – wyd. Helion
Piękna rodzinna historia, która zachwyca i inspiruje….
Pokolenia. Powrót do domu, to druga część rodzinnej sagi Katarzyny Drogiej. Już na samym początku pragnę Wam powiedzieć, że czytać każdą z części możecie śmiało nie po kolei.
W tej części poznajemy Janinę i Leszka Borengów. Janina jest nieco starsza od męża, nie pracuje lecz zajmuje się domem i dba o męża, a także o swoją córeczkę, którą urodziła w wieku czterdziestu lat. Leszek jest lekarzem. Na początku mieszkają w malutkim miasteczku, w Łębkach, gdzie każdy o każdym wie wszystko i niczym innym nie zajmuje się jak tylko plotkami. Janka na początku robi tam furorę, jako doktorowa, kobieta, która zadziwia stylem i urodą. Niestety długo tam nie mieszkają, bo Jasia tęskni do swojej rodzinnej wsi, do Stokowa. Tam pragnie wybudować swój wymarzony domek i wieść spokojne życie.
Oczywiście po drodze, jak i w późniejszym czasie rodzinę Borengów spotka jeszcze wiele miłych, a także nieprzewidywalnych perypetii życiowych. Ale o tym przekonajcie się sami.
Książka przepiękna, czyta się niesamowicie lekko, szybko, a nade wszystko, kiedy dacie się już porwać tej wspaniałej historii, to nie będziecie mogli się od niej oderwać. To opowieść o polskich rodzinach i o tym jak żyło się w trudnych i ciężkich czasach, a jak żyje się teraz. Znajdziecie tutaj zwykłe problemy dnia codziennego, radości i smutki, a także to co przychodzi niespodziewanie, czyli śmierć.
Postać Janki ubarwia całą książkę. Jej ognisty polski temperament dodaje smaku i często bawi czytelnika. Właśnie ten jej charakter chyba najbardziej potrafi przyciągnąć do siebie czytelnika, niemalże się z nią zaprzyjaźniamy. Szczera, twarda, ale często też delikatna niesamowicie wiąże nas z sobą. Przy jej boku zawsze miły i pomocny Leszek, ponad życie kochający swoją żonę i córeczkę Katarzynę.
Cała historia jest tak wspaniała, że aż nie sposób chociaż trochę ją Wam przybliżyć. To po prostu trzeba przeczytać, dać się wciągnąć i odpłynąć w przepiękne miejsce nad rzeką Narwią.
Niektórzy z Was pewnie pomyślą, że to aż 500 stron i że to zbyt wiele jak dla nich. Jeżeli tak pomyślicie, to jesteście w wielkim błędzie. Nawet się nie obejrzycie jak będziecie już na końcu książki i będziecie czuli ogromny żal, bo musicie żegnać się z bohaterami.
Na końcu kilka zdjęć abyśmy zobaczyli jak bardzo nasze wyobrażenia bohaterów różnią się od rzeczywistości.
Natomiast na początku drzewo genealogiczne całej rodziny.
Okładka zachęca do refleksji, bo czyżby na zdjęciu to właśnie była Janka, a obok niej, jej i Leszka pierwszy pies Wigor? Zapewne tak.
To opowieść o cieple i rodzinnym domu do którego zawsze tęsknimy.
Komu polecam: myślę, że nie ma rozgraniczenia na wiek, książka typowo kobieca, jest tyle wzruszających momentów, że nieraz będziecie płakać. Ponadto może to być wspaniały prezent.
Moja ocena: 10/10
