Rachael Herron – „Kocha, nie kocha”

 

Jak dobrze jest wyrwać się od rutyny codziennego życia. Abigail tak właśnie postanowiła zrobić i po śmierci swojej najbliższej a zarazem ukochanej przyjaciółki wyjechała do jej rodzinnego domu. Po krótkim czasie okazało się, że w testamencie staruszka zapisała jej pewien mały skrawek ziemi i stojącą na niej chatkę. Niestety na drodze do szczęścia dziewczyny stanął  bratanek zmarłej, mieszkający w o wiele większym domu i dbającym o gospodarstwo pod nieobecność ciotki twierdząc, że domek nie nadaje się do zamieszkania. Abigail, która rozdała wszystko przed wyjazdem i nie miała gdzie przenocować, siłą rzeczy postanowiła uporządkować chatkę. Ku wielkiemu przerażeniu dziewczyny okazało się, że w dolnej części domku po podłodze biegają szczury, a na dodatek tam gdzie zamierzała się przespać latał nietoperz. Zrozpaczona wybiegła na dwór, chciało się jej sikać. Ponieważ u niej łazienka jest chwilowo nieczynna Abigail postanowiła wstrzymać potrzebę i pójść się przespać w aucie. Gdy już ułożona wygodnie zasypiała ktoś bardzo mocna huknął w szybę, na której oparła głowę. Przestraszona myślała, że to wściekły pies i zaczęła głośno krzyczeć. Po pewnym czasie dziewczyna uspokoiła się i  zobaczyła, że  to nie jest żaden pies tylko właściciel dużego domu. Zaskoczony poinformował współlokatorkę o możliwości skorzystania z łazienki i z pokoju. Następnego dnia ustalają, a właściwie on ustala podział domu i w jakich godzinach będzie w nim przebywał. Abby zgadza się i z  zamiarem kupienia jedzenia jedzie do sklepu. Po drodze spotyka farmera, który sprzedaje jej parę alpak i psa mówiąc, że właściciel domu zawsze chciał hodować te zwierzęta. Przyjeżdżając spotyka mężczyznę i kiedy pokazuje mu nowy zakup zostaje wyśmiana. Niedługo po tym dziewczyna chcąc się wykąpać w łazience właściciela zalewa połowę domu.  Oczywiście nieświadomie. Od tego właśnie momentu Abby i Cade zaczynają się w sobie zakochiwać pomimo pewnych niedogodnień. Niestety do pełni szczęścia będą musieli spotkać się z bardzo nieprzyjaznymi ludźmi i dość wstrząsającym wypadkiem.

Książka według mnie napisana bardzo dobrze, nie brakuje jej niczego,  humor w niej jest po prostu mistrzostwem świata. Czytając, nawet nie zauważa się świata zewnętrznego. Mój najbardziej ulubiony i zarazem śmieszny moment, to kiedy główna bohaterka zostaje zaskoczona pocałunkiem i podbija oko właścicielowi domu. Papier na którym znajduje się cały tekst jest dość cienki ale nie aż tak że druk prześwituje. Przy każdym rozdziale jest rysunek i tekst nawiązujący do bohaterki. Co do okładki, to nie wiem kogo przedstawia. Nie podoba mi się, ponieważ powinna na niej być niebieskooka brunetka(czyli bohaterka). W książce nie było mowy o rudych włosach i piegowatej cerze.  Dodatkowym plusem jest to, że na końcu znajduje się pewien opis i rysunek. Powieść bardzo mi się podobała i zapewne niedługo przeczytam ją drugi raz.

Ocena:10/10