Roxana Saberi – „Między światami” – wyd. SQN

 

Czy my a także inni ludzie na świecie jesteśmy świadomi jak wiele osób w Iranie zostaje uwięzionych, torturowanych, a nawet skazanych na śmierć? Trzeba powiedzieć, że często są to osoby całkiem niewinne.  Ludzie prowadzący śledztwo, a później cały system karny jest tak powiązany, że trafia się na długie lata do więzienia.  A przecież jak głośno jest o pogwałceniu i łamaniu Praw Człowieka. Jest tyle walczących w tej sprawie, tyle organizacji, tyle fundacji.  Czasem może i są rezultaty tej walki, lecz o wiele częściej aparat sądzący tak jak np. w Iranie robi całkiem na odwrót. Czyżby specjalnie?

Tak też było w przypadku Roxany. Kobieta jako dziennikarka z podwójnym obywatelstwem amerykańsko – irańskim była non stop kontrolowana i nagrywana. W końcu tajni śledczy aresztowali bohaterkę, mówiąc jej, że jeżeli będzie „współpracować” – czyli przyzna się do wszystkich postawionych jej zarzutów – to szybko wyjdzie na wolność. Głównym zarzutem było szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych Ameryki. Oczywiste jest, że panna Saberi szpiegiem nie była, lecz ciągle zwodzona obietnicami śledczych, a później zastraszana, w końcu zdecydowała się kłamać i przyznać do winy.

Jak myślicie, czy Roxana szybko wyjdzie z więzienia po przyznaniu się do szpiegowania?

A może to wszystko jest tylko prowokacją? Jeżeli tak, to w jakim celu?

Książkę czyta się niesamowicie szybko, na pewno dzięki temu, że nie została napisana jako suche fakty i informacje, lecz jako opowieść i wspomnienia. Wszystko opowiadane jest w pierwszej osobie, jest dużo dialogów, a opisy kultury czy rządów Iranu wplecione w tekst są w taki sposób, że prawie tego nie zauważamy. Opisy te są ogromnie potrzebne, abyśmy my Europejczycy dokładniej poznali zwyczaje panujące w tym kraju.

Przez całe 360 stron wprost nie można się oderwać. Przeżywamy i czujemy wszystkie emocje i sytuacje razem z bohaterką, tak jakbyśmy byli tam razem z nią.

Dodatkowym plusem na pewno jest wkładka ze zdjęciami. Co prawda nie ma ich strasznie dużo, lecz wystarczająco żeby chociaż zobaczyć jak wygląda nasza bohaterka.

Okładka nie pozwala przejść obok książki obojętnie. Na niebieskim tle widzimy tylko pół twarzy kobiety. Kiedy już przeczytamy książkę, to możemy wysnuwać swoje domysły o co tutaj  mogło chodzić. Według mnie może to symbolizować np. serce rozdarte pomiędzy dwa drogie mu kraje.

Powinniśmy dużo czytać o takich osobach, bo są to bohaterzy którzy walczą o wolność.

Komu polecam: chyba szczególnie kobietom dlatego, że w książce jest zawartych wiele silnych emocji przy których nie sposób się nie wzruszyć.

Moja ocena: 10/10