Rzeki płyną, jak chcą – Ałbena Grabowska

https://dobrerecenzje.pl/rzeki-plyna-jak-chca-albena-grabowska-wyd-rebis/

Rzeki płyną, jak chcą to kolejna historia napisana przez Ałbenę Grabowską, która łapie za serce i trzyma do końca ostatnich stron.

Amelia, Róża i Klara to trzy siostry mieszkające w małym dworku, który wcześniej słynął ze swojej świetności, kiedy rodzina posiadała służbę, a młode panienki nosiły piękne, rozkloszowane sukienki. Niestety tragiczne w skutkach losy wojny dosięgły także ówczesną bogatą rodzinę. Ojciec, jako głowa rodu zaciągnął się do wojska, zostawiając tym samym na pastwę losu cztery kobiety. Matka, zaraz po ojcu, druga najważniejsza osoba w rodzinie, okazała się być trzpiotowatą i na dodatek rozrzutną kobietą, która pomimo tragicznej sytuacji w kraju, nie może pogodzić się z utratą dawnego, towarzyskiego życia. Majątek z dnia na dzień popada, tak naprawdę w ruinę. Brak zarządcy, mężczyzny, który trzyma pod silną ręką chłopów, jeszcze silniej podkopuje majątek rodziny Terechowiczów.

Kobiety zostają całkowicie same, bez żadnej męskiej opieki i skazane praktycznie na samodzielność, próbują jakoś przeżyć. Nagle chłopi pracujący dla majątku odchodzą, zarządca nie może dać sobie ze wszystkim rady, a panienki zmuszone są do porzucenia wytwornych pantofelków na obcasie i przyodzianie roboczych butów. Jednakże tylko Klara ze wszystkich kobiet pracuje najciężej. Jako jedyna posiada wystarczającą odpowiedzialność za matkę i dwójkę sióstr, które nic całkowicie nie robią sobie z wojny.

Dziewczyna jako najstarsza z rodzeństwa bierze na swoje barki, wszystkie, nawet te ciężkie, męskie obowiązki i wraz z chłopkami ze wsi stara się utrzymać majątek przy życiu. Pewnego dnia Amelia stając w rodzinnej jadalni, w obliczu matki i sióstr oznajmia, że wyjeżdża. Nikt tak naprawdę nie ma pojęcia, jaki jest powód tak nagłego wyjazdu dziewczyny. Później jest tylko gorzej. Amelia przyznaje się, że głównie wyjeżdża po to, aby pracować w polowym szpitalu, przy chorych i rannych żołnierzach. W wielkim niegdyś majątku zostają tylko Klara, która urabia sobie ręce po łokcie, matka, która niepotrzebnie szasta pieniędzmi na prawo i lewo oraz najmłodsza z sióstr – Róża.

Rzeki płyną, jak chcą to historia rodziny, a szczególnie czterech kobiet postawionych w obliczu wojny i jej, jakże tragicznych konsekwencji. Fabuła tutaj, podobnie jak i w Stuleciu Winnych w większej mierze opiera się na konsekwencjach wojny, na ukazaniu jej, jako czynnika, który na zawsze odmienia ludzi, pokazując tym samym ich drugie twarze – brutalność.

Natomiast jeżeli chodzi o kreację bohaterów, to tutaj nasuwa mi się pewna myśl. W przeciągu tak wielu wydarzeń, które występują w historii, postronni bohaterowie bardzo szybko odchodzą na drugi plan i z czasem zanikają, do momentu, aż czytelnik o nich nie zapomni. I tutaj kwestia ta jest prosta do wytłumaczenia, ponieważ Rzeki płyną, jak chcą w moim odczuciu, miało skupiać się tylko i wyłącznie na historii, wydarzeniach, widzianych z perspektywy Terechowiczówien. Czyli nie znajdziemy w fabule rozbudowanej polityki państwowej, albo opisu działań wojennych, dlatego, iż to jest historia przedstawiona z punktu widzenia kobiet, które postawione w obliczu tragedii, starają się tylko przeżyć. Natomiast ich życie jest przewrotne i tak samo zmieniające bieg, jak koryta rzek.

Oczywiście dużym smaczkiem okazuje się sprawa sufrażystek działających w stolicy. Aczkolwiek w książkach, które poruszają tematykę wojenną, tak jak w przypadku Rzeki płyną, jak chcą niekiedy znajdziemy jakieś pozytywy np. z wolna rozwijająca się miłość jednej z sióstr.

Jeżeli czujecie się na siłach i lubicie czytać książki powstałe w wojennej atmosferze, to serdecznie zapraszam do lektury Rzeki płyną, jak chcą.

Strona wydawnictwa: https://www.rebis.com.pl/