Stendhal – „Pustelnia parmeńska” – Wyd. MG
„Pustelnia parmeńska” autorstwa Stendhal’a to klasyk, w tłumaczeniu Tadeusza Żeleńskiego Boya, na którego kartach rozgrywa się historia pełna mistrzowskich opisów uczuć, zawiłych intryg i znakomitych portretów psychologicznych. Znajdziemy w niej także opis świata, którego już dawno nie ma.
Wraz z postępem książki poznajemy dzieje Fabrycego del Dongo, który to jest młodszym synem mediolańskiego arystokraty i bogacza, który odtrąca swojego młodszego syna, ponieważ ten, zafascynowany Napoleonem, postanawia sprzeciwić się poglądom i przekonaniom ojca. Brak miłości ojcowskiej, po części, rekompensują Fabrycemu kobiety, od ukochanej ciotki, przez markietanki, aktorki i właściwie wszystkie inne kobiety, które młody del Dongo spotyka na swojej drodze. Stendhal idealnie opisuje i przeplata burzliwą historię miłości między Fabrycym, hrabiną Senseverina i córką strażnika więzienia.
Język tej książki oraz styl jej pisania wskazuje na lata, w których została napisana. Na szczęście Tadeusz Boy Żeleński zawarł w swoim tłumaczeniu mnóstwo przypisów, które pomagają zrozumieć francuskie, łacińskie i włoskie słowa, a także nawiązania do historii. Całość książki jest zrozumiała dla czytelnika, choć trzeba przywyknąć do języka i stylu pisowni, jakim posługuje się Stendhal.
Czytałam tę książkę zafascynowana. Przywyknięcie do języka zajęło mi chwilę, ale po oswojeniu się z nim, książka stanowiła cudowne oderwanie się od rzeczywistości i zapewniła przeniesienie się do czasów Napoleona Bonaparte, zawiłych historii miłosnych i nieoczywistych obyczajach tamtych lat.
Za największy plus tej powieści mogę uznać to, że dzięki niej człowiek może przenieść się w zupełnie inne miejsce na świecie i zupełnie w nim przepaść. Niesamowite opisy otoczenia dają fantastyczne wyobrażenie o tym jak wyglądała Europa w tamtych czasach.
Za minus mogę uznać jedynie czas, jaki zajmuje czytelnikowi przyzwyczajenie się do języka jakim pisana jest ta powieść.
Litery w książce są pisane standardową wielkością, dzięki czemu nie męczą oczu. Ilość stron- 512. Nie jest to książka do przeczytania w jeden wieczór. Okładka projektu Elżbiety Chojny jest przepiękna, delikatna ale jednocześnie wyrazista. Stare porzekadło brzmi, by nie oceniać książki po okładce. W tym wypadku zdecydowanie można się okładką kierować. Mnie zdecydowanie zachwyciła. Twarda oprawa nadaje książce klasycznego wymiaru nawet w wyglądzie.
Książka dla osób powyżej osiemnastego roku życia, które szkołę mają już za sobą (lekcje historii niewątpliwie pomogą lepiej wczuć się w akcję i zrozumieć zasady panujące w tamtych czasach).
Moja ocena: 8/10
